عمر کوتاه و شبها تیره و طولانی

ماه تو خالی و آدمها همه پوشالی

پناه من از زندگی، شده خوابهای پر از کابوس

لحظه ها تیری است که خطا میرود

اندیشه نسیمی است که بر تن آدم تب دار می وزد

عشق سرگرمی کودکانه در دست بزرگان است

زندگی موهبتی است بر رندان 

جاهلان زجه ن امید را نشخوار میکنند

زندگی در کالبد فقرا یخ بسته است

آنانکه سری به تن دارند کامشان رواست

خدایا نکند بره ای نیآمده اسیر گرگ گردد

این هم دعای مادرهاست

و گرگی که خود مادر است چه کند .